Tajemnice chwalebne

W ostatniej części różańca rozważamy tajemnice chwalebne. Tym razem wspólnie z Marią Magdaleną patrzymy na Jezusa zmartwychwstałego i powtarzamy razem z nią Rabbuni to znaczy Nauczycielu. Zaczynamy więc od jednej osoby zachwyconej chwałą Boga. Później wspólnie z apostołami i uczniami przy wniebowstąpieniu słyszymy, że musi się wypełnić wszystko, co napisane jest o Mnie w Prawie Mojżesza, u Proroków i w Psalmach. A w dniu zesłania Ducha Świętego już nie tylko z apostołowie, ale także Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie słyszą wielkie dzieła Boże głoszone w różnych językach. Kościół coraz bardziej się rozwija i rozprzestrzenia. Po wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny kolejni święci, papieże, biskupi, kapłani, osoby zakonne i świeckie doznają wyjątkowej obecności Matki Bożej. Całość wieńczy ukoronowanie Maryi na Królową nieba i ziemi. Obecnie we wszystkich świątyniach i we wszystkich zakątkach świata realizujemy wezwanie z Fatimy Odmawiajcie codziennie różaniec. W ten sposób chcemy być bardzo blisko Maryi i Jezusa. 

Święty Jan Paweł II napisał w liście Rosarium Virginis Mariae o tajemnicach chwalebnych w ten sposób:

« Kontemplacja oblicza Chrystusa nie może zatrzymać się na wizerunku Ukrzyżowanego. Chrystus jest Zmartwychwstałym! ». Różaniec zawsze wyrażał to doświadczenie wiary, wzywając wierzącego do wyjścia poza ciemność męki, by utkwić wzrok w chwale Chrystusa w zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu. Kontemplując Zmartwychwstałego, chrześcijanin odkrywa na nowo motywy swojej wiary (por. 1 Kor 15, 14) i przeżywa ponownie radość nie tylko tych, którym Chrystus się objawił — Apostołów, Magdaleny, uczniów z Emaus — ale również radość Maryi, która nie mniej intensywnie musiała doświadczyć nowego życia uwielbionego Syna. Do tej chwały, w której od momentu wniebowstąpienia Chrystus zasiada po prawicy Ojca, również Ona zostanie wyniesiona z chwilą wniebowzięcia, by antycypować to, do czego przeznaczeni są wszyscy sprawiedliwi przez zmartwychwstanie ciał. Wreszcie ukoronowana w chwale — jak to widać w ostatniej tajemnicy chwalebnej — jaśnieje Ona jako Królowa aniołów i świętych, antycypacja i szczyt rzeczywistości eschatologicznej Kościoła.

W centrum tej drogi chwały Syna i Matki różaniec stawia w trzeciej tajemnicy chwalebnej Pięćdziesiątnicę, która ukazuje oblicze Kościoła jako rodziny zebranej wraz z Maryją, ożywionej potężnym wylaniem Ducha Świętego, gotowej do misji ewangelizacyjnej. Kontemplowanie tej, jak i innych tajemnic chwalebnych, winno prowadzić wierzących do coraz żywszego uświadamiania sobie swego nowego życia w Chrystusie, wewnątrz rzeczywistości Kościoła — życia, dla którego scena Pięćdziesiątnicy stanowi wielką 'ikonę'. Tajemnice chwalebne ożywiają zatem w wiernych nadzieję eschatologicznego kresu, ku któremu zdążają jako członkowie Ludu Bożego pielgrzymującego przez historię. Musi ich to pobudzać do odważnego świadczenia o tej « radosnej nowinie », która nadaje sens całemu ich życiu.